Krótka historia Węgier

Od jesieni 2015 roku, po tym jak setki tysięcy uchodźców z Syrii, Iranu, Iraku, Pakistanu czy Afganistanu stratowały węgierskie pola uprawne idąc w stronę Austrii, niemieckie media twierdzą, że rząd węgierski jest przeciwny migrantom i islamowi. Opinia ta nie jest bezpodstawna. Premier Węgier − Victor Orbán − twierdzi, że jego kraj zagrożony jest przez muzułmańską inwazję oraz że tłumy muzułmańskich migrantów doprowadzą do powstania w Europie równoległych społeczności.

W jednym z wywiadów radiowych stwierdził: „W Europie Zachodniej młodzi ludzie muszą się nastawić na to, że z powodu muzułmańskiej imigracji w przyszłości staną się mniejszością” oraz „Nie znamy kraju, w którym doszłoby do integracji muzułmanów z tubylcami”. Hasłem partii Orbana jest: „Chrońmy Węgry”. Nie dziwi więc, iż wg badań z 2016 roku 72% Węgrów zadeklarowało negatywne nastawienie do islamu, czyli o 30% więcej niż w innych krajach Unii Europejskiej. Również z przeprowadzonych w 2010 roku badań niemieckiej Fundacji Friedricha Eberta wynika, że już wtedy 70% Węgrów uznało islam za religię nietolerancyjną”.

Dlaczego takie opinie panują w katolickim kraju, w którym tylko niecały procent z 9-milionowej ludności wyznaje religię Allaha? Zrozumie to ten, kto pozna historię naszych bratanków, nieznaną zupełnie na Zachodzie.

Węgrzy przez wieki zmagali się z najazdami tatarskimi, a ich kraj nie zdążył się jeszcze podnieść ze zgliszczy, gdy rozpoczęła się krwawa ekspansja Osmańska, która doprowadziła do prawie 150-letniej niewoli tureckiej. Zacznijmy jednak od początku.

W połowie XV w. król polski i węgierski, Władysław III Warneńczyk, na prośbę papieża Kaliksta III próbował powstrzymać inwazję mahometan. Wraz z dwudziestotysięczną armią polską i wojskami węgierskimi odbił z ich rąk Sofię i cześć Besarabii. Niestety, po początkowych zwycięstwach poległ w wieku 20 lat w bitwie pod Warną (1444 r.). Armia węgierska, pod dowództwem wojewody Hunyady Jánosa, kontynuowała walkę z agresorem, niszcząc w 1456 r. flotę turecką, przerywając oblężenie Belgradu (wówczas madziarskiego miasta) i zmuszając dużo silniejszą armię sułtana Mehmeda II do powrotu do Konstantynopola. Do dziś upamiętnia się te wydarzenia biciem dzwonów o godzinie 12.00 w południe. Zwyczaj wprowadził Kościół z wdzięczności za zwycięstwo pod Belgradem. Wierzono, że owo zwycięstwo uratowało chrześcijaństwo w Europie, zatrzymując ekspansję Turków na Zachód. Rejon Belgradu miał wielkie znaczenie strategiczne, stamtąd można było kontrolować Nizinę Węgierską, zaatakować północne Włochy czy ruszyć na austriacką Styrię.

Za panowania syna Hunyady’ego − Macieja Korwina, króla „z ludu” − państwo węgierskie osiągnęło szczyt potęgi. Przyłączono wtedy do niego Śląsk, Łużyce, Morawy, a następnie znaczną część Austrii. Niestety, względny pokój trwał tylko 70 lat.

Rozbiór Węgier

W przegranej bitwie pod Mohaczem w 1526r. poległa duża część rycerstwa węgierskiego, a podczas ucieczki z pola bitwy także król węgierski Ludwik II Jagiellończyk. W związku z tym dwie trzecie terytorium państwa przypadło Osmanom, Siedmiogród otrzymał względną autonomię, a północnozachodnia część królestwa przeszła pod panowanie Habsburgów. W 1528 r. szwagier króla polskiego Zygmunta Starego, król Jan Zápolya (mąż Izabeli Jagiellonki), ucałował na znak poddaństwa rękę sułtana Sulejmana Wspaniałego, którego wojska 13 lat później i tak zajęły zamek w Budzie.

Osmanowie panowali na zdobytych ziemiach przez półtora wieku. Był to czas masowych mordów, wysiedleń i niewolnictwa. Węgrzy, jako niemuzułmanie, musieli płacić Turkom wysokie kontrybucje, kościoły pozamykano, a młodych chłopców uprowadzano do służby w oddziałach janczarów (elitarnych jednostek utrzymywanych w żelaznej dyscyplinie, fanatycznie religijnych i wiernych sułtanowi). Turcy nie narzucili jednak Węgrom swojego języka ani wiary, jak to się stało na Bałkanach, gdzie poza tym co 7 lat każda chrześcijańska rodzina musiała oddać jednego synka w niewolę. Madziarowie podjęli kilka prób wyparcia Osmanów z kraju. Żadna nie przyniosła oczekiwanego rezultatu, a na domiar złego przyczyniły się do spustoszenia terenów przygranicznych. Z 64 miast znajdujących się w obecnych granicach państwa węgierskiego 45 znalazło się pod panowaniem tureckim, a z pozostałych 19 aż 7 zostało twierdzami przygranicznymi narażonymi na ciągłe ataki wroga. Kres okupacji muzułmańskiej położyły dopiero wojska Świętej Ligi, w skład której wchodziły: Polska i Litwa, Republika Wenecka i Rzesza Niemiecka. Zawarty w 1699 r. w Karłowicach traktat pokojowy był punktem zwrotnym w historii Europy. Sułtan z Konstantynopola skapitulował po raz pierwszy przed władcami niemuzułmańskimi, odstąpił Węgry, Siedmiogród i Kroację Austriakom, a z Rzeczpospolitą zakończył trwającą 255 lat epokę wojen.

Sterowane przesiedlenia

Przed zaborem tureckim żyło na Węgrzech od 4,5 do 5 milionów obywateli. Po odzyskaniu niepodległości w granicach królestwa mieszkało jedynie od 2 do 2,5 miliona ludzi. Po wygnaniu Turków Habsburgowie zaczęli zasiedlać ten wyludniony kraj Niemcami, Serbami i Rumunami, w wyniku czego Węgrzy stali się mniejszością we własnej ojczyźnie. W niektórych rejonach Niemcy stanowili 47% mieszkańców − tak że mówiono: „metropolis Hungariae germanica facta est". Pokojowo zasiedlone przez Rumunów Siedmiogród i Partium w 1920 r. traktatem wersalskim oderwano od Republiki Węgierskiej. Tamtejsi Madziarowie stali się przez to obcokrajowcami na własnej ziemi.
Traumatyczne doświadczenia przekazywane z pokolenia na pokolenie w pieśniach i literaturze doprowadziły do sceptycyzmu naszych bratanków wobec imigrantów. Nic dziwnego, że po tak ciężkich doświadczeniach Węgrzy wolą zachować kontrolę nad ciasnym, ale własnym krajem




Jolanta Helena Stranzenbach

Używamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych.

Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to. Czytaj więcej…

Zrozumiałem

 

Polityka cookies

Przeglądarki internetowe domyślnie dopuszczają umieszczanie plików „cookies/ciasteczek”, czyli informacji zapisywanych na urządzeniach „komputerowych” użytkowników.

Ustawienia przeglądarek internetowych mogą zostać zmienione tak, aby blokować automatyczną obsługę plików „cookies/ciasteczek” lub informować o próbach ich każdorazowego przesłania do urządzenia wykorzystywanego przez użytkownika. W celu skonfigurowania opcji swojego urządzenia w zakresie wyrażenia zgody na zapisywanie plików cookies oraz określenia zakresu zapisywanych cookies możesz zmienić ustawienia wykorzystywanej przez Ciebie przeglądarki internetowej. O zarządzaniu plikami Cookies w poszczególnych przeglądarkach można znaleźć informacje na stronach:
•    Internet Explorer: http://support.microsoft.com/kb/196955/pl
•    Firefox: http://support.mozilla.org/pl/kb/ciasteczka
•    Chrome: http://support.google.com/chrome/bin/answer.py?hl=pl&answer=95647
•    Opera: http://help.opera.com/Linux/12.10/pl/cookies.html
•    Safari: http://support.apple.com/kb/HT1677?viewlocale=pl_PL&locale=pl_PL
W ramach naszych stron i serwisów internetowych wykorzystujemy następujące rodzaje plików cookies:
a)    pliki cookies przechowujące identyfikator sesji, który jest niezbędny do przechowania informacji o fakcie bycia zalogowanym w serwisie lub wypełnienia formularza;
b)    count – cookie służące do zliczania ilości odwiedzin na stronie;
c)    NID, PREF – Google Maps dostarczający interaktywne rozwiązania w zakresie map, które umożliwia podmiotom publikującym treści na dołączanie do ich stron dopasowanych do sytuacji interaktywnych map,
d)    Cookie Google Analytics;
e)    cookie dotyczące ustawień okna przeglądarki;

W przypadku, gdy użytkownik nie dokonana zmiany domyślnych ustawień przeglądarki internetowej w zakresie ustawień cookies, pliki te będą zamieszczone w urządzeniu końcowym użytkownika. Wyłączenie lub zmiana domyślnych ustawień plików cookies może spowodować utrudnienia w korzystaniu z niektórych naszych stron i serwisów internetowych.